اعتصاب کارگران نفت قدرت بخش انقلاب زن زندگی آزادی- حمید دائمی
روزهای اخیر شاهد اوج گیری مجدد اعتصابات کارگران بخش های مختلف صنعت نفت؛ در پی معوق ماندن مطالبات برحق دوره های اخیر هستیم. این اعتصابات در فضای انقلابی جامعه برای کل جامعه و اقشار زحمتکش و مزد بگیر شعف انگیز و امید بخش است. این اعتراضات در عین حال بیانگر عمق محرومیت و فلاکتی تأسف باری است که رژیم غارتگر جمهوری اسلامی به عناصر اصلی و خالقان یکی از شاهرگ های حیاتی ثروت و درآمد کشور-صنعت نفت- تحمیل نموده است.
عمده تأسیسات و مراکز نفتی در بدترین شرایط آب و هوایی ایران قرار دارد. یعنی در مناطق گرم و کمبود آب آشامیدنی سالم و با وجود ریزگردها و آلودگی هوایی که بخشی از آن حاصل سوختن گاز و تبخیر نفت در این مناطق است. این خود شرایط کار و زندگی کارگران، خانواده و کودکان و وابستگان شان را سخت و غیر قابل تحمل می کند.
در کنار این نا امنی محیط زیست و سختی کار مراکز نفتی و پتروشیمی، عدم امنیت شغلی از زاویه طرف قرارداد و تحت سیطره پیمانکاران بودن، یکی دیگر از معضلاتی است که این بخش از نیروی کار صنعتی با آن مواجه است. که این خود، غیر از فشار روحی روانی مضاعف، درگیری ها و مشکلات عدیده ای را باعث می شود، که کمترین آنان، پایین نگهداشتن دستمزدها و بالا بودن و طاقت فرسا بودن ساعت کار، بتعویق افتادن پرداخت دستمزدها و استرس ها و فشارهای دیگر کاری است که به این بخش از خالقان ثروت تحمیل می شود.
اما کارگران نفت همچون دیگر زحمتکشان این ظلم ها و تعرضهای چند وجهی و غیر انسانی را بر نمی تابند. طی سالیان اخیر این کارگران بارها و بارها با اعتصابات گسترده به این تعرض و غارت آشکار رژیم و دم و دستگاه های انگلی اش اعتراض کرده و تاخته‌اند. یک ویژگی و الگوی پیشرو در اعتراضات و اعتصابات سالهای اخیر کارگران بخش های مختلف نفت، سراسری و متحدانه بودن آن است که با وجود شورای هماهنگی اعتصابات ممکن شده است.
بخاطر داریم که در بحبوحه انقلاب زن زندگی آزادی، کارگران نفت ضمن پیگیری مطالبات از طریق تجمع و اعتصابات، در همراهی با انقلاب، پرشور و پیشرو ظاهر شدند. تا جایی که جامعه مترصد سرنگونی و انقلاب، شعار “کارگر نفت ما، رهبر سر سخت ما” را در تظاهرات و تجمعاتش بار دیگر به بالای سر گرفت. و این تنها شعار نبود؛ بلکه تبعیت و پذیرش الگویی بود که کارگران در دستور کار جامعه گذاشته بودند؛ یعنی “اتحاد و سراسری کردن اعتصابات و مطالبات”. در آن روزها نزدیک به ۱۱۵ شرکت و مجموعه و کارگاه در تظاهرات و اعتصابات حضور داشتند. در جای خود هم امید و انرژی به جامعه تزریق می کردند و هم لرزه و ترس عظیمی در دل و دستگاه سرکوب و کشتار رژیم انداخته بودند. اثرات این اعتصابات، کماکان در جامعه حضور دارد و چشم امید جامعه تا حدود زیادی به پیشروی و قرار گرفتن این کارگران در پیشاپیش اعتراضات کل جامعه است.
تا امروز هم بیش از ۲۰ هزار کارگر از حدود ۹۰ شرکت مختلف نفت و گاز برای پیگیری مطالبات خود وارد اعتصاب شده اند. مهم ترین و فوری ترین مطالبات آنان “۱۴ روز کار ۱۴ روز استراحت”، افزایش حقوقها و در راس همه اینها حذف پیمانکاران زالو صفت است. از دیگر مطالبات آنان، بهبود شرایط زیستی و کاری، از جمله بهبود وضع خوابگاهها، کیفیقت غذا، اماکن بهداشتی عمومی خوابگاهها ( دستشویی و حمام) ، تجهیزات لازم سرمایشی در محیط های کار و زیستی و ایمنی محیط کار که هر روز قربانی میگیرد تاکید کرده ایم.
وظایف ما کارگران بخش های دیگر جامعه، در زمانی که همقطاران مان درگیر جنگ رو در رو با رژیم و بازوهای انگلی و چپاولگرش هستند، کاملا روشن و سر راست است. حمایت همه جانبه و پر قدرت از مطالبات و اعتصابات این هم سرنوشتان و انعکاس گسترده و بیدرنگ آن به تمام بخش های جامعه از فوری ترین کارهایی است که می توان بسادگی انجام داد.
صدور بیانیه و قطع نامه و اطلاعیه ها برای روشن کردن ابعاد، زوایا و اثرات این اعتصابات در زندگی و سرنوشت همه جامعه، که می تواند هم امید و انرژی جامعه را افزایش دهد و هم بر روحیه مقاومت و انرژی کارگران درگیر اعتصاب کمک برساند.
فراموش نکنیم؛ کارگران درگیر اعتصاب، همزمان در مخاطره دستگیری و اخراج هم قرار دارند. در نتیجه ایجاد صندوق های جمع آوری کمک به اعتصاب؛ یکی از مهم ترین و ضروری ترین کارهایی است که ما می توانیم در محدوده کار و زندگی خود فراهم و ایجاد کنیم و آن را به دیگران توصیه کنیم. این اقدام می تواند گام مؤثری در سازماندهی اعتراضات و اعتصابات آتی همه بخش های جامعه در روند انقلابی پیش رو باشد.
یکی از موارد اثر گذار برای حمایت و کمک رساندن به اعتصاب کارگران نفت، مطلع و درگیر کردن هرچه بیشتر جامعه جهانی است. بنظر این کار شاید از عهده ما کارگران و معلمان و بازنشستگان خارج باشد و یا کم اهمیت باشد. اما با وجود شبکه های اینترنتی و اجتماعی، این کاری ممکن و دم دست است. با انتشار اخبار و خواسته های کارگران نفت، می توان در سطح گسترده ای آن را عمومی و جهانی کرد. یا با ارسال نامه -ایمیل- به اتحادیه ها و سازمان های کارگری، معلمان، نویسندگان، هنرمندان و دیگر اقشار جامعه جهانی، همه را به حمایت و کمک برای بثمر رساندن این مبارزات و هم چنین مبارزات عمومی و گسترده ای که از دو سال پیش در جریان است جلب کرد.
در انتها جا دارد از تلاش و استقامت آموزنده کارگران نفت، که منشاء امید و انرژی جدیدی در دل همه زحمتکشان و مزدبگیران شده‌اند، قدردانی و تشکر کنم. همبستگی و اتحاد شما در “شورای هماهنگی اعتراضات”، راهگشای ما کارگران و همه اقشار جامعه، برای ایجاد شوراهای انقلابی است و این راهی مطمئن برای به پیروزی رساندن انقلاب کارگری است.
زنده باد اتحاد و اعتصابات کارگران نفت
زده باد حزب کمونیست کارگری
کارگر کارگاهی- حمید دائمی
