اول مه فرصتی برای ابراز چپ اجتماعی-یاشار سهندی
میثاقی در شش بند از سوی هشت تشکل کارگران، بازنشستگان، دادخواهان، پرستاران و زنان به مناسبت اول مه ۱۴۰۳منتشر شده است. این میثاق ضمن محکوم کردن نسل کشی در غزه از سوی اسراییل و حملات حماس بر علیه مردم اسراییل، بر رفع تبعیض؛ ممنوعیت اعدام، حق کودک در برخوردار بودن از تحصیل رایگان و غیر ایدئولوژیک، و ممنوعیت کودک همسری؛ آزادی بی قید شرط بیان و تشکل وتحزب وعقیده و اندیشه و مذهب؛ آزادی زندانیان سیاسی و ممنوعیت جرم انگاری فعالیت سیاسی و تشکیلاتی؛ و برابری کامل حقوق زن و مرد تاکید دارد. این میثاق همانگونه که در مقدمه اش آورده شده، با یادآوری از منشور بیست تشکل که در جریان اعتراضات خیابانی انقلاب زن زندگی آزادی صادر شده بود و با “تمرکز” بر خواسته های حداقلی بر شمرده شده در آن بار دیگر همگامی و همخوانی خود را در این اتحاد مبارزاتی نشان” میدهد. از جمله در این میثاق بر نکته مهمی از منشور تاکید شده و چنین آمده است:”این اعتراضات ملهم از جنبش‌های بزرگ و مدرن اجتماعی و خیزش نسل شجاع و جسوری است که مصمم‌اند بر تاریخ عقب‌ماندگی و عقیم‌ماندن آرمان برپایی جامعه‌ای آزاد و عدالت‌محور با رفاه بنیادین در ایران، نقطه پایانی بگذارند.”
این میثاق تاکید میکند:” میثاق ما قدرت از بیرون و از بالا را مردود می‌شمارد و هم‌اکنون نیز بر سرآغاز انقلابی اجتماعی و انسانی برای رهائی مردم از همه‌ی اشکال ستم و تبعیض و استثمار و استبداد و برپایی جامعه‌ای شاد تاکید داریم.”
شاهد هستیم کسانی چشم به ” قدرت از بیرون و از بالا” دارند. همین روزها بار دیگر از پیش آمدن شرایط جنگی که دولتهای فاشیستی اسراییل و جمهوری اسلامی بوجود آورده اند، به وجد آمدند و امیدشان را به “سلاحهای پیشرفته” و “ارتش مدرن اسراییل” گره زدند، تا با آوار کردن مصیبت یک جنگ بر سر جامعه، شاید بر خرابه های آن به قدرت برسند.
شاهد هستیم همه مصیبت حاکم را نه ضرورت نظام سرمایه داری که به دست “کارگزاران اسلامی” سرمایه اجرا میشود، بلکه در “عدم کفایت” و “کارآمد” نبودن دولت اسلامی و ایدئولوژیک بودن” آن می دانند. از زبان اساتید اقتصاد که از دستگاه حاکمیت اسلامی سرمایه به بیرون پرت شده اند مدام میگویند: “قیمت دلار واقعی نیست!” گویا هنوز جا دارد که بیشتر شود و به همین نسبت کارگر ارزان تر. مدعی اند بازار ایران مستعد این است که شرایط امنی برایش فراهم شود تا “سرمایه گذار خارجی هجوم بیاورد،”چرا؟ باز هم وجود کارگر ارزان در ایران.
در معادلات سیاسی امروز جهان ترجیح شان این است که در اردوی امریکا و غرب باشند تا روسیه و چین. منفورترین چهره های شکنجه و جنایت را از پستوها بیرون کشیدند تا به سرمایه گذار خارجی اطمینان دهند که کارگر ارزان و خاموش تضمین میشود. و پیغام پشت پیغام به سپاه پاسداران که همین روزها کف خیابانها سر در پی زنان گذاشتند و همانجا زنان را به شدت مورد ضرب و شتم قرار میدهند که جای شما در صف سرکوب بعد از جمهوری اسلامی محفوظ است. ایشان همیشه حواس شان به “بچه های خوب سپاه” بوده و هست.
اما تشکیلاتهایی که نیرویشان را از اعماق جامعه میگیرند با میثاق جدید بر متن منشور قبلی در آستانه اول مه خطاب به جامعه تاکید دارند رفع ” همه‌ی اشکال ستم و تبعیض و استثمار و استبداد و برپایی جامعه‌ای شاد” حق مسلم مردم است. تاکید بر همین نکات است که اهمیت اول ماه مه را صد چندان میکند. روزی که “فرودستان” کیفر خواست خود را علیه نظام سرکوبگر سرمایه داری اعلام میکنند و باور دارند که این شدنی است.
به جرات میتوان مدعی شد که در هیچ نقطه ای از جهان کنونی بیانیه های اول مه این چنین رادیکال و بیانگر خواست توده ۹۹ درصدی نیست. چرا که در اینجا انقلابی جریان دارد که هیچ جای پرده پوشی برای کسی نمی گذارد. کشمکش طبقاتی برای کل جامعه عیان شده است. در بطن چنین شرایطی است که “چپ اجتماعی” میتواند قدرتمندانه در صحنه حضور داشته باشد و تا اینجا همه نقشه و برنامه های اپوزیسیون راست را به بن بست کشانده است. این چپ چنان قدرتمند است که دو دولت مذهبی جنایتکار ( اسلامی و یهودی)، که نه ابایی از به آتش کشیدن منطقه دارند نه نگران نسل کشی هستند، از گسترش جنگ به شدت پرهیز دارند. آنچه بر این جنگ افروزی مهمیز زده است، این است که در ایران جنبش قوی چپ نقش مهمی در تحولات جاری دارد. ایران امروز عراق بیست سال پیش نیست که در شرایط جنگی نیروهای ویرانگر جامعه آزاد شدند، و به جان جامعه افتادند. در ایران امروز چپ به شدت قوی وجود دارد که سخت در پی سرنگونی حکومت اسلامی سرمایه است.
اگر “اروپای واحد” از تروریست خواندن سپاه پاسداران خودداری میکند نه نگران بسته شدن “پنجره های گفتگو!” بلکه چشم به آینده دارند که چگونه میتوانند اساس این دستگاه سرکوبگر را حفظ کنند، دم نقد که خود جمهوری اسلامی را بهترین گزینه از همه اپوزیسیون راست میدانند، چون شاهدند که چگونه چپ در همین میثاق شش بندی نیروی و توان خود را نشان میدهد.
رژیم اسلامی سرمایه میتواند به ضرب سرکوب امسال هم مانع برگزاری مراسم اول مه در خیابان شود اما میثاق های این چنین و بیانیه های دیگری با مضمونی شبیه به این میثاق، به خوبی گواه آن است چه نیروی قوی اجتماعی پشت آن خوابیده است.
