درباره تعطیلی و برگزاری اول ماه مه روز جهانی کارگر
کارگر کمونیست: یک مطالبه کارگران تعطیلی روز جهانی کارگر، اول مه است. چگونه میتوان روز جهانی کارگر را به روز تعطیلی عمومی تبدیل کرد. قدم عملی آن همین امروز چیست؟
حسن صالحی: در اول مامه مه باید همه مراکز کار و تولید تعطیل شوند. آنچه که باید در روز کارگر بطور برجسته ای در چشم هر بیننده نقش ببندد توقف کامل کار است. توقف کامل کار هم بدین معناست که چرخ هیچ کارخانه ای نباید بچرخد و همه ما باید دست از کار بکشیم.
علاوه بر این ما خواهان این هستیم که روز جهانی کارگر روز تعطیل رسمی و عمومی باشد. نه فقط کارگران باید تعطیل باشند بلکه این روز به نشانه همبستگی با کارگران باید یک روز تعطیل عمومی و رسمی باشد.
ماده ۶۳ قانون کار جمهوری اسلامی گوید: “علاوه بر تعطیلات رسمی کشور، روز کارگر (۱۱ اردیبهشت) نیز جزء تعطیلات رسمی کارگران به حساب می‌آید.” همانطور که ملاحظه می کنید در این ماده به روز اول ماه یعنی روز جهانی کارگر اشاره نشده است و از تعطیل عمومی این روز هم خبری نیست. با این حال قانونگذاران جمهوری اسلامی زیر فشار کارگران مجبور شده اند از تعطیلی رسمی کارگران در “روز کارگر” سخن بگویند. همین باعث می شود که ما با حق طلبی بیشتری تلاش کنیم که تعطیلی رسمی و عمومی روز جهانی کارگر را به سرمایه داران و دولتشان تحمیل کنیم. روز اول ماه مه تعطیل رسمی است و مزد کارگران در این روز نیز باید بدون هیچ و عذر بهانه ای و تمام و کمال پرداخت شود. کارفرمایی هم که زیر بار این حق مسلم نمی رود باید با زبان اعتراض و مبارزه دسته جمعی کارگران و با استناد به قوانینی که رژیم به آن تن داده است مجبور به پذیرش آن شود.
تعطیلی و توقف کار در روز جهانی کارگر نماد و سمبل قدرت کارگران است. اگر کارگران اراده کنند چرخ های تولید متوقف خواهد شد و جامعه از حرکت باز خواهد ایستاد. در این روز چرخهای تولید سرمایه داری در سراسر جهان از حرکت باز می ایستد، بردگان مزدی سرمایه از تولید دست می کشند تا پرچم همبستگی و اتحاد برای رهایی از ستم و استثمار را در دستشان به اهتزاز درآورند.
تعطیلی اول ماه مه در فضای امروز ایران به این معناست که ما این روز را به روز اعتراض عمومی و پر قدرت علیه جمهوری اسلامی تبدیل کنیم. این روز باید نماد یک اعتصاب عمومی و سراسری علیه رژیمی باشد که در خدمت به منافع سرمایه داران زندگی و معیشت میلیونها انسان را مورد تعرض قرار داده است. کارگران مراکز نفتی با دست کشیدن از کار، معلمین که در صف مقدم مطالبه گری بوده اند با تحصن و اعتراض در این روز و کارگران هفت تپه و فولاد و دیگر مراکز کار و تولید با توقف کار می توانند در یک حرکت متحدانه و سراسری مطالبات خود را طرح کنند و رژیم سرمایه داران را به چالش بکشند. این بهترین فرصتی است که بتوانیم قدرت عظیم خود را در مقابل دولت سرمایه داران قرار دهیم، میخ پیشرویهای بیشتر را در جدال برای گرفتن حق خود و تغییر وضع موجود به نفع همه شهروندان جامعه محکم بکوبیم.
توقف کار در اول ماه مه باید با حاضر نشدن در محل کار توام باشد تا هم تلاش عوامل و نیروهای دولتی و جاسوسان برای کشاندن کارگران به کار و یا کشاندن آنها به مراسم فرمایشی را ناکام بگذاریم و هم ضمن تحریم مراسم دولتی بدنبال برپایی مراسم مستقل خود باشیم. بنابراین برپایی تجمعات و گردهمایی های کارگری نیز بخش مهمی از مراسم ویژه اول ماه مه است. اگر دشمنان طبقه کارگر مانع نمی شدند ما هر ساله در همه شهرهای ایران مراسم روز جهانی کارگر را به کاملترین شکل برگزار می کردیم. حالا هم تا آنجا که می توانیم باید سنگ تمام بگذاریم. طبعا برگزاری مراسم خانوادگی اول ماه مه خوب است است ولی ما باید بسیار فراتر از این برویم. ما باید کاری کنیم که همه جامعه متوجه شود که روز کارگر فرا رسیده است. تصورش را بکنید که در شهرهای بزرگی مثل اصفهان، تبریز و مشهد و تهران خبر برسد که که کارگران در روز اول ماه مه اجتماعات بزرگی تشکیل داده اند و در این اجتماعات از لزوم همبستگی طبقاتی و مبارزه متحدانه برای رسیدن به خواستهای خود صحبت کرده اند آنوقت چه حال و احوالی به همه دست می دهد؟ حتما همه ما خوشحال می شویم و چشمانمان از وجد و شادمانی و نمایش قدرت کارگران برق خواهد زد. برای برپایی مراسم مستقل اول ماه مه شاید مناسب باشد از محلات کارگر نشین و یا شهرک های کارگر نشین آغاز کرد که مرکز اعتراضات آبان ۹۸ نیز بودند. کارگران نقطه معینی را برای تجمع در نظر بگیرند و به همه اهالی نیز خبر بدهند. اگر این کار در محلات و شهرک های کارگر نشین زیادی اتفاق بیفتند حکومت قدرت مانور کمتری برای مقابله با این تجمعات و مراسم خواهد داشت. مهم این است که همه را صدا بزنیم و مراسمی برگزار کنیم که واقعا شایسته اول ماه مه و روز جهانی اتحاد کارگران باشد.
خلاصه کنیم. تعطیلی و توقف کار در روز جهانی کارگر باید با حاضر نشدن در محیط کار و برپایی مراسم و تجمعات در محلات و شهرک های کارگر نشین همراه باشد. این مراسم باید مرکز تجمع شمار زیادی از اهالی باشند بطوریکه نیروهای سرکوبگر از ترس جمعیت هیچ غلطی نتوانند بکنند. این مراسم با سخنرانی های پرشور، با صدور پیام های همبستگی و قرائت قطعنامه و طرح خواستهای کارگران و با نمایش قدرت اتحاد ما باید نوید دهنده ساختن جامعه ای دیگر بدور از هرگونه بی حقوقی، فقر و ستم و استثمار باشد.
