چگونه اول مه را به روز اعتراض اجتماعی تبدیل کنیم-کیوان جاوید
کارگر کمونیست: ما میگوییم اول مه روز جهانی کارگر، فقط روز کارگر نیست. روز همه مردم است. توضیح شما چیست و چگونه این روز را به چنین روزی تبدیل کنیم؟
کیوان جاوید: فکر می کنم این دیگر آشکار باشد که طبقه کارگر یعنی تولید کنندگان زندگی. این شاید یک تعریف عام از وجود این طبقه اجتماعی باشد. به هر چیز و به هر جا نگاه کنیم یک طبقه را می بینیم که کار روزانه اش ادامه حیات بشریت را تامین و تضمین می کند. از آنچه می خوریم یا می نوشیم، مسکنی که در آن زندگی می کنیم، آب آشامیدنی ای سالم و بهداشت و درمانی که از آن برخورداریم، تماما و بلاواسطه به کار یک طبقه گره خورده است.
کارگران در بنگلادش و هندوستان و چین از سپیده صبح تا غروب خورشید در مراکز تولیدی در رنج کار می کنند و ما آن سوی دنیا در آمریکا و اروپا با محصول کار آنها به حیات خود ادامه می دهیم. همین قانون در رابطه با کارگران آمریکا و ایران و همه جای جهان، تعریف وجودی یک طبقه جهانی است. طبقه کارگر.
سازندگان زندگی اما خود از ثمره کار و رنج و زحمتشان کمترین بهره را می برند. آنها از نگاه نظام سرمایه داری نه خالقین زندگی که خود، جزئی از ابزار کار اند. درست مثل همان ماشینی که روشن می کنند تا کالا تولید شود. همانطور که سرمایه دار، ابزار تولید را از قبل می خرد و پولش را می پردازد، برای ساعات معینی نیروی کار کارگر را می خرد و از این «ابزار» برای تولید کالا مورد نظرش استفاده می کند. این کالا باید ارزانتر خریده شود و هر چه کمتر برای نگهداری و باز تولیدش هزینه پرداخت شود و وقتی مستهلک شد از چرخه تولید دور انداخته شود.
سرمایه دار، ارتش بیکاران درست می کند تا شمشیری بر سر کارگران شاغل باشند، تا امکان پایین نگهداشتن دستمزد را تضمین کنند. از این نگاه سرمایه دارانه کارگر بیکار باید یک ترس و هراس دائمی برای کارگران شاغل باشد. در این سیستم تلاش می شود کارگر خارجی و حتی غیر بومی به دشمن کارگران شاغل مبدل شود و انسانیت را فدای سود یک اقلیت ناچیز کنند. اینجا است که مقاومت، مبارزه و شورش علیه وضع موجود شکل می گیرد. چون کارگر ابزار نیست، کالا نیست، روبات نیست. بشر است و همه زندگی را می خواهد. اینجا است که منافع طبقه کارگر، منافع کل بشریت می شود و برای حفظ زندگی خود مجبور است کل بشریت را رها و آزاد کند.
وقتی می گوییم روز جهانی کارگر فقط یک روز برای کارگران نیست، داریم به این حقیقت اجتماعی اشاره می کنیم. طبقه کار از بیکاریِ جویندگان کار، از تحت ستم بودن دیگر انسانها، از دشمن تراشی ها تحت عنوان اقلیت های قومی یا مذهبی، و وضعیت وخیم زندگی بازشستگان، معلمان و پرستاران و همه مزدبگیران ضرر می کند. مبارزه طبقه کارگر برای یک زندگی بهتر و دستیابی به رفاهیات و آزادی های سیاسی و اجتماعیِ بیشتر، یعنی رهایی همه مردم، همه نود و نه درصدی های جامعه در مقابل یک اقلیت زالو صفت، بی رحم و سود پرست.
بیاد داشته باشیم، سرمایه داری یعنی همه بلایا و فجایعی که امروز می بینیم. این نظام که حالا در سراسر جهان حاکم است، مترادفِ فقر و قحطی، تا جنگ های ویرانگر در چهار گوشه جهان است. سرمایه داری یعنی نابودی محیط زیست و عدم کنترل و مبارزه قاطع با دهها بیماری قابل پیشگیری که روزانه جان میلیونها نفر را می گیرد. سرمایه داری یعنی ستم بر زنان در بخش اعظم جهان، یعنی تبدیل کودکان به نیروی کار، یعنی سقط جنین اجباری از سر فقر و نیاز. سرمایه داری یعنی رهبران کارگری و فعالین جنبش های اعتراضی در زندان، یعنی گارد ضد شورش و زندان و شکنجه در مقابل خواست دستمزد های پرداخت نشده. یعنی سیستم قضائیِ عشیره ای و عقب مانده اسلامی.
در تقابل و مبارزه با این بربریت سرمایه داری، تنها یک طبقه، نه فقط بعنوان تولید کننده و تضمین کننده رفاهیات و آسایش زندگی همگان، که بعنوان رها کننده کل جامعه پا به عرصه مبارزه می گذارد. به همین دلیل طبقه کارگر هم سرنوشت با همه آحاد جامعه است. همسرنوشتِ بیکاران و زنان غیر شاغل و تحت انقیاد و تحت ستم مردسالاری و سیستم ضد زن اسلامی، هم سرنوشتِ بازنشستگان و معلمان و نهایتا همه مردم، غیر از استثمارگران است. طبقه کارگر، هم برای رفاهیات امروز در همین نظام حاکم می جنگد و هم برای از بین بردن این مناسبات ظالمانه و نابرابر نظام سرمایه داری می جنگد. پیروزی و پیشرفت در تحمیل رفاهیات بیشتر و به زیر کشیدن بربریت سرمایه داری مستقیما و بلاواسطه امکان رهایی کل بشریت را تامین و تضمین می کند. به این دلیل روز جهانی کارگر به همه متعلق است و باید توسط همه مردم گرامی و جشن گرفته شود. زنده باد اول ماه مه روز جهانی طبقه کارگر و همه مردم.
۱۵ فروردین ۱۴۰۱
