معلمان! وقت اعتصاب سراسری است-شهلا دانشفر
خلیل کیوان: اعتصابات در چند واحد تولیدی مرتبط با صنایع نفت و پتروشیمی در بوشهر، عسلویه، پارس جنوبی، کنگان و پالایشگاه آبادان چه چشم اندازی را در مقابل انقلاب قرار داده است؟ آیا اعتصابات گسترش خواهد یافت؟ نقش تشکل و رهبری در این اعتصابات و کلا در این مرحله از انقلاب چیست؟ درباره این پرسش ها و پرسش های بیشتر با حمید تقوایی گفتگو میکنیم.
حمید تقوایی “شورای سازماندهی اعتراضات کارگران پیمانی نفت” روز چهارم مهرماه اخطار کرد که اگر حکومت به سرکوبها پایان ندهد کارگران نفت دست به اعتصاب خواهند زد. کارگران در ١٨ مهر به اولتیماتوم خود عمل کردند و اعتصاب را شروع کردند. اهمیت این حرکت کارگران پیمانی نفت چیست؟ چه تاثیری بر سیر وقایع دارد؟ آیا این میتواند سرآغاز اعتصابات فراگیر باشد؟
حمید تقوایی: نکته اول این است که این حرکت بسیار مهم و تعیین کننده ای است. الان بیش از یک هفته است، تقریبا از همان هفته اول شروع این خیزش های توده ای، ضرورت اعتصاب در فضای اعتراضی جامعه مطرح شده است. این گفتمان که باید کارگران دست به اعتصاب بزنند و به این ترتیب خیابان را تقویت کنند هر روز وسیعتر در مدیای اجتماعی و در فراخوانها و همچنین کلا در انتظار و توقع مردم مطرح شد. جوانانی که اعلام کرده اند این دیگر اعتراض نیست، انقلاب است و همه مردم بخوبی واقفند که کارگران میتوانند با اعتصابشان انقلاب را بمراتب تقویت کنند.
اعتصابی که از دو روز قبل شروع شد پاسخ درخور و خیلی صریح و شفاف و روشنی به این ضرورت و به این نیاز مبرم جنبش انقلابی در ایران بود. این همه چیز را کاملا تغییر میدهد. یعنی فاز تازه ای، مرحله تازه ای در انقلاب آغاز میکند که جمهوری اسلامی به هیچ وجه قادر به مقابله با آن نیست. تظاهراتهای خیابانی هم تا کنون هرچه جمهوری اسلامی تلاش کرده و به هر جنایتی دست زده است، نتیجه اش تقویت بیشتر صفوف اعتراضات بوده است. در مورد اعتصابات هم بطریق اولی مشکل حکومت همین است. جمهوری اسلامی فی الحال اقدام به دستگیری و امنیتی کردن مراکز اعتصابی کرده است ولی می بینیم که اعتصاب به بخشهای جدیدی کشیده شده است و امروز هم دانشجویان شعار دادند کارگر نفت ما رهبر سرسخت ما. به نظر من این شعار بسرعت توده گیر میشود.
اعتصاب روحیه تازه ای، روحیه تعرضی به مردم میدهد و صف انقلاب را تقویت میکند، به مردم اعتماد به نفس میدهد و مردم در مقیاس وسیعتری دست به اعتراض میزنند. از سوی دیگر نفس اعتصاب کارگران نفت، بیش از پیش ایده اعتصاب را مطرح میکند و بخش های دیگر جنبش کارگری هم به میدان می آیند. تمام اینها نشاندهنده این است که همانطور که اشاره کردم این اعتصابات مرحله جدید و چشم انداز بسیار امید بخشی را در برابر جامعه قرار داده است.
خلیل کیوان: شورای سازماندهی اعتراضات کارگران پیمانی نفت در بیانیه خود میگوید: “همبستگی خود را با اعتراضات مردم در کف خیابان ها علیه قتل مهسا و مهساها و علیه سرکوب اعتراضات برحق مردمی اعلام میکنیم. در همین راستا ما بر آزادی فوری بازداشت شدگان اعتراضات اخیر و تمامی زندانیان سیاسی، بر جمع شدن نیروی سرکوب از خیابانها و بر محاکمه قاتلان مهسا و همه کسانی که در این مدت بدست نیروهای سرکوب به قتل رسیده اند تاکید میکنیم”. آیا اینها خواستهای کارگران اعتصابی است؟
حمید تقوایی: اینها خواستهای نه تنها کارگران اعتصابی بلکه همه مردم بپاخاسته است. این اهداف بعنوان محورهای اتحاد و همبستگی و گسترش اعتصاب کارگری با کل جامعه مطرح شده است. باید توجه داشت که کارگران اعتصابی با شعارهای کوبنده مرگ بر خامنه ای و جمهوری اسلامی نمیخواهیم و غیره تجمع کردند. این یعنی اعتصاب بر سر خواسته های صنفی نیست بلکه مانند تظاهرات شهری حرکتی علیه کل حکومت است. کارگران اعتصابی دست از کار کشیدند، علیه حکومت شعار دادند، تجمع کردند، در عسلویه جاده را بستند و در مقابل، نیروهای انتظامی لشکر کشی کرده اند تا کارگران را عقب برانند. یک جنگ رودررو شکل گرفته است. خواستهای کارگران که با الهام از ترانه “برای…” طرح کرده اند اینست: برای زندگی حیوانی، برای اتوبوس های اسقاطی، برای حق بیمه ها و چک هایی که هیچ وقت پرداخت نمیشود، برای خوابگاههای ساس زده و کثیف و غیره. به این ترتیب کارگران مشکلات و دردهایشان را در قالب یک سرودی که مطالباتی نیست بلکه بیان علل و اهداف جنبش انقلابی جاری است طرح میکنند.
بر این مبنا شورای سازماندهی کارگران که همانطور که شما گفتید از چهارم مهرماه اخطار داده بود که اگر این کشتارها و این دستگیری ها ادامه پیدا کند ما دست به اعتصاب میزنیم، با آغاز اعتصاب خواستهائی که اشاره کردید را بعنوان محور اتحاد و همبستگی کارگران مطرح میکند. اینها خواستهای همه مردم ایران است. اینکه باید همه بازداشت شدگان این چند هفته اخیر فورا آزاد بشوند، همه زندانیان سیاسی باید فورا آزاد بشوند، اینکه نیروهای سرکوبگر باید گورشان را گم کنند و از خیابانها جمع بشوند، و بالاخره اینکه عاملین و آمرین جنایت در خیابانها، قاتلینی که در زندانها جنایت کرده اند، در خیابانها به مردم شلیک کرده اند، از جمله در سنندج و در زاهدان کشتار کرده اند، اینها باید معرفی بشوند، اینها باید تحت پیگرد قرار بگیرند و محاکمه بشوند، اینها سه خواست و هدف اساسی همه مردم است.اینها مطالبه نیست، اهداف فوری اعتراضات ما است. اینها خواستهای فوری است که خوشبختانه الان از زبان کارگران اعتصابی مطرح میشود و من امیدوارم که دانشجویان و کلا بخشهای جامعه که با شعار کارگر نفت ما، رهبر سرسخت ما به خیابان می آیند این خواستها را بیش از پیش مطرح و تاکید کنند.
خلیل کیوان: اشاره کردید که حکومت در مقابل کارگران عکس العمل نشان داد. فضا را امنیتی کرد. عده ای از آنها را بازداشت کرد. علیرغم این اعتصاب در پالایشگاه آبادان هم شروع شد. کارگران قاطعانه به نیروهای حراست و سرکوب اخطار دادند و خواستار خروج آنها از محیط کار شدند. کارگران گفتند سرکوب کارگران بهای سنگینی برای حکومت و نیروهای سرکوب خواهد داشت. اعلام کردند که در اشکال گسترده تری دست به اعتراض خواهند زد. و از همکارانشان در سایر بخشهای نفت و همه کارگران و مزدبگیران ایران خواسته اند به اعتراضات بپیوندند. کارگران پارس جنوبی کنگان هم سه روز فرصت داده اند و اخطار کرده اند که هر چه ساخته اند را خراب میکنند. کارگران محکم در مقابل رژیم ایستاده اند. چطور در محیط های شبه پادگانی نفت کارگران این چنین مقتدرانه و سازمانیافته در مقابل حکومت ایستاده اند. در این مورد چه میتوان گفت؟
حمید تقوایی: قبل از هر چیز باید به این کارگران اعتصابی درود بفرستیم؛ درودی بی پایان! باید به احترامشان از جا برخیزیم و دستشان را به گرمی بفشاریم. این حرکت با این قدرتی که کارگران شروع کردند بنظر من از هر نظر یگانه و استثنایی است. این بعنوان یک نقطه درخشان در تاریخ مبارزات ما ثبت خواهد شد، در تاریخ انقلاب ۱۴۰۱ ثبت خواهد شد.
باید توجه داشت که اعتصاب امری متفاوت با تظاهرات خیابانی است و میتواند هزینه بیشتری داشته باشد. کارگر اعتصابی شناخته شده است، اسم و رسمش معلوم است، شغلش در خطر است، معیشت خود و خانواده اش در خطر است. ازینرو کارگران نفت که بخصوص با شعارهای ضد حکومتی بمیدان آمده اند، شجاعت و از خودگذشتگی بی نظیری را به نمایش گذاشته اند.
ما از همان ابتدای این جنبش انقلابی بر اعتصابات سراسری تاکید داشتیم و شکل گیری اعتصابات برای ما دور از انتظار نبود. اما کسی تصور نمیکرد که کارگران اعتصابی با شعارهایی نظیر شعارهای ضد حکومتی که در خیابانها سر داده میشود به خیابان می آیند، جاده ها را می بندند، تعرض میکنند و بعد از دستگیری ها هم اخطار میدهند و به حکومت اولتیماتوم میدهند که اگر نیروهای سرکوب را از مراکز اعتصاب جمع نکند به شیوه های مبارزاتی کوبنده تر و تعرضی تری دست خواهند زد. به نظر من همانطور که کارگران به اخطار قبلی شان عمل کردند، به این اولتیماتوم هم عمل خواهند کرد.
همانطور که اشاره کردم این اعتصاب، انقلاب را وارد یک مرحله دیگری میکند. کارگران دارند به به یک محور و به یک رکن امید همه مردم تبدیل میشوند. میدانید که امروز، چهارشنبه ٢٠ مهرماه، بدنبال فراخوانهای متعددی مردم در شهرهای مختلف به خیابانها آمده اند. این حرکت شروع شده است و تا آخر امشب خیلی گسترده تر هم خواهد شد. یک رکن این مبارزات کارگران نفت هستند که فی الحال دانشجویان با شعار کارگر نفت ما، رهبر سرسخت ما به استقبال اعتصاباتشان رفته اند. من فکر میکنم که با این حرکت کارگران به بلندگو و به نماینده و به صدایی برای همه انقلاب تبدیل میشوند و به این ترتیب مبارزت ما قدم بسیار بزرگی بجلو برمیدارد.
خلیل کیوان: اعتصابات صنایع نفت و پتروشیمی ها در شرایطی اتفاق افتاده است که حکومت حمله وحشیانه ای به شهرهای کردستان و بویژه سنندج را آغاز کرده است. در ٨ مهر نیز در زاهدان دست به کشتار وحشیانه ای زد. آیا در چنین شرایطی اعتصاب نفت راه موثری برای مقابله با حکومت است؟ آیا جامعه در آستانه درگیری مسلحانه با حکومت قرار ندارد؟
حمید تقوایی: بنظر من این تعرض حکومت هم در زاهدان و هم در سنندج و در شهرهای کردستان تا حالا موفق نبوده و موفق هم نخواهد شد. به این معنا که نتوانسته مردم را مرعوب و ساکت کند. همین امروز بار دیگر شاهد اعتصاب عمومی در کردستان بودیم، دانش آموزان طی دیروز و روزهای گذشته در خیابانهای سنندج بودند، مردم در شهرهای کردستان در خیابانها بودند، مهاباد هم الان به این حرکت پیوسته است. در چندین شهر کردستان اعتصاب کامل در جریان است و اعتصاب بازاریان به شهرهای دیگر ایران هم کشیده شده است. در زاهدان هم آن کشتاری که در روز جمعه خونین یا جمعه سیاه انجام دادند به نتیجه نرسید. نتوانستند زاهدان را ساکت و مختنق کنند. آنجا هم اعتراضات ادامه پیدا کرد. بنابراین فضای کلی مبارزه در جامعه و در این استانها آنطور نیست که این خشونت ها بتواند مردم را مرعوب کند و یا به عقب براند.
نکته مهم دیگر اینست که بقیه شهرهای ایران اعلام حمایت و همبستگی با مردم سنندج و زاهدان را هم به شعارها و گفتمان اعتراضی شان در مدیای اجتماعی و در کف خیابانها افزوده اند. اتحاد و همبستگی شورانگیزی در میان همه مردم به چشم میخورد. مردم در حمایت از کردستان شعار میدهند، بنفع زاهدان شعار میدهند و میدانند که بهترین راه حمایت از مردم در این استانها و در شهرهایی که مورد حمله وحشیانه مزدوران حکومتی قرار گرفته است گسترش اعتراضات و بخصوص اعتصابات در سراسر کشور است. در دل همین شرایط اعتصابات نفت شروع شد و روشن است که این امر روحیه مردم معترض را بمراتب تقویت میکند، به آنها اعتماد به نفس میدهد، و باعث میشود که مردم در همه شهرهای ایران تظاهرات و اعتراضات شان را با پیگیری و عزم جزم تری به پیش ببرند.
در بخش آخر سئوالتان به مبارزه مسلحانه اشاره کردید. امروز این موضوع، بخصوص در استانهائی نظیر کردستان که سابقه مبارزه مسلحانه علیه حکومت دارند، به گفتمان رایجی بدل شده است. در این مورد قبل از هر چیز باید تاکید کرد که حق مسلم ما مردم است که در برابر این جانیان دست به اسلحه ببریم. نهایتا با قیام مسلحانه علیه نیروهای سرکوبگر، علیه این آدمکشان، میشود به حکومت ننگین آنها پایان داد. این امر حتما صورت میگیرد منتها اینکه در چه مقطعی و چطور وارد این فاز مبارزه میشویم کاملا به شرایط و توازن قوا مربوط میشود. بنظر من انقلابی که آغاز شده و هر روز گسترده تر میشود هنوز اشکال و شیوه های بسیار بیشتری را میتواند در پیش بگیرد. از جمله سراسری شدن اعتصابات، از جمله هزاران نفره شدن و میلیونی شدن تظاهراتها، از جمله انواع اعتراضات دیگر مثل حجاب برگیران در تمام اماکن عمومی و محل کار و دیگر ابتکارهایی که می بینید امروز مردم در پیش گرفته اند مثل پائین کشیدن پوسترها و بنرها و مجسمه های حکومتی در خیابانها، آتش زدن عکسهای خامنه ای و خمینی، پاره کردن عکس آنها از کتابهای درسی و گسترش حرکت دانش آموزانی که قاب عکس آنها را از کلاسهای درس پائین میکشند و لگد مال میکنند و غیره و غیره. بنظر من در حال حاضر ما در مرحله گسترش اعتصابات و تظاهراتها و انواع شیوه های های اعتراضی در سطوح مختلف هستیم. طبعا جامعه میرود به اینطرف که تکلیف این جانیان را با حمله مسلحانه و با قیام مسلحانه روشن کند، ولی در شرایط حاضر هنوز ظرفیتهای زیادی هست که جامعه میتواند علیه حکومت بکار گیرد و همین امر شرایط را برای درگیر ی و قیام مسلحانه نیز آماده میکند.
خلیل کیوان: برای گسترش اعتصابات و تظاهراتهای خیابانی چه رهنمود و فراخوانی دارید؟
حمید تقوایی: بیش از هر چیز باید بر تشکل و سازماندهی تاکید کرد. همانطور که بالاتر اشاره کردم متشکل شدن یک راه مهم تقویت انقلاب است و خوشبختانه این روند تشکلیابی را داریم مشاهده میکنیم. جوانان محلات متشکل شده اند و همین امروز تظاهراتها با فراخوانهای آنان و دانشجویان و فعالین متشکل شروع شده است. اعتصابات کارگری و اعتصاب بازاریان که الان به شهرهای کردستان محدود نیست اینها هم با فراخوانها و با یک نوع سازماندهی صورت میگیرد. همین اعتصاب نفت با اخطار و اولتیماتوم شورای سازماندهی اعتراضات کارگری پیمانی نفت شروع شد. فراخوان من این است که باید در سطوح هر چه گسترده تری متشکل شد، بطور مشخص باید شوراهای فی الحال موجود مثل شورای هماهنگی تشلهای صنفی معلمان، و شورای سازماندهی کارگران نفت را مدل و الگو قرار داد.
توجه کنید که شورا ایده تازه ای نیست حتی عملکرد و اقدام تازه ای هم نیست. شوراهای کارگری در هفت تپه و هفشجان و در میان کارگران پیمانی نفت، در میان معلمان، در میان دانشجویان در دانشگاههای مختلف و غیره از مدتها قبل تشکیل شده است و در پیشبرد اعتراضات و مبارزات نقش مهمی داشته است.
امروز وقت این است شوراها و تشکلهای نوع شورائی در همه مراکز کارگری، در محلات، در همه بخشهای جامعه، تشکیل شود و به سازماندهی اعتراضات بپردازد. تشکل قدرتی به ما میدهد که با سرعت بیشتر و با هزینه خیلی کمتری به پیروزی برسیم. باید با متشکل شدن در همه سطوح مبارزات خودمان را تقویت کنیم و این حکومت تبهکار را بزیر بکشیم.
١٢ اکتبر ٢٠٢٢
