کنگره سیزدهم حزب کمونیست کارگری، آئینه و افق انقلاب “زن، زندگی، آزادی” مهران محبی،
کنگره سیزدهم حزب کمونیست کارگری در نیمه اول خرداد ۱۴۰۳ برگزار گردید. همانطور که انتظار می رفت کنگره متمرکز بر انقلاب جاری بود. جوانب پیشرویهای تا کنونی اش را به دقت مورد بررسی قرار داد و برای جلوتر بردن اش برنامه ها و راهکارهای پیشبرنده ارائه کرد.
کنگره، حزب را مؤظف به بر عهده گرفتن وظایف خطیر و صرف توان و انرژی حداکثری برای به هدف نهائی رساندن انقلاب کرد و همانطور که حمید تقوائی در سخنرانی افتتاحیه تأکید کرد، افق رسیدن به انسانیت، جامعه انسانی و سوسیالیسم را برای جامعه و انقلاب اش نشان داد. “انقلاب باید بعد از سرنگونی جمهوری اسلامی تا بنیاد گذاشتن دنیای آزاد و برابر ادامه یابد”، آن افق نهائی و آن نقطه ای از تحقق خواستها و انتظارات انسانی جامعه است که ایستگاه های بین راهی مورد نظر جریانات راست را پشت سر خواهد گذاشت، و حزب در کنگره اش پرجم اش را بلندتر کرد.
تکوین شعار “فقر، فساد، گرونی، میریم تا سرنگونی، به “میریم تا انسانیت و جامعه انسانی” که در کنگره حزب و توسط حمید تقوائی بیان و بر آن تأکید شد، یک بلند پروازی احساسی و هیجانی نیست، بلکه بر مبنای واقعیات زمینی ای است که پی در پی در کف خیابان و فضای کلی جامعه در جریان است و حول محور مدرن و رادیکال خود نیرو جمع می کنند.
اعتراضات هر روزه بازنشستگان که با اعتراض به اعدام ها و حجاب اجباری و با گرامیداشت های روز جهانی زن و روز جهانی کارگر همراه با کارگران هفت تپه در کنار مطالبات به اصطلاح صنفی خود یک بار دیگر و اینبار با تداوم بعد از تظاهرات های هزاران نفره کارگران پالایشگاه ها و پتروشیمی های عسلویه در حمایت از انقلاب، در برابر جمهوری اسلامی، حکومت اعدام و ضد زن عرض اندام و ابراز وجود سیاسی طبقه کارگر را به رخ می کشد، و ادامه کمپین های اعتراضی کارگران رسمی، ارکان ثالث و قراردادی نفت و گاز، فولاد و غیره در متن انقلاب، بخشی از واقعیات مبارزات موجود جامعه علیه حکومت است.
بخش دیگر از مبارزات جاری در جامعه که انقلاب را به پیش می برد، مبارزات جسورانه زنان در برابر سرکوبگری های رژیم و به شکست کشاندن طرح های آن برای بازپس گیری خاکریز از دست رفته اش است و دیگر اینکه، تشکلها و نهادهای کارگری و اجتماعی هستند که با منشور ۱۲ ماده ای مطالبات حداقلی انقلاب “زن، زندگی، آزادی” با امضاء ۲۰ تشکل و منشور مطالبات پیشرو زنان در ماه های اول انقلاب ژینا در سال ۱۴۰۱ و تأکید بر آن ها در میثاق تشکلها به مناسبت روز جهانی کارگر ۱۴۰۳ افق انقلاب را ترسیم و پرچم آن را بلند می کنند.
بعلاوه فعال بودن جنبش دادخواهی و جنبش علیه اعدام هستند که در اعتراض به صدور حکم اعدام توماج صالحی، جمهوری اسلامی را در داخل و خارج زیر فشار گذاشته و به طور کلی وجود یک جنبش عظیم انقلابی و سرنگونی طلبانه که مرگ رئیسی نماد قتل و اعدام حکومت را با رقص و شادی تبدیل به کابوس مرگ و وحشت سران رژیم و فرصتی برای زیر نورافکن مجدد قرار دادن کلیت جمهوری اسلامی به عنوان حکومت اعدام و کشتار و جنایت در سطح جهانی کرده، آن کلیتی است که حزب کمونیست کارگری در کنگره اش را محق می کند افقی فراتر از سرنگونی جمهوری اسلامی در برابر جامعه قرار دهد و پرچم اش را بلندتر کند.
حزب کمونیست کارگری که از اصلی ترین نیروهای فکری و عملی منشاء این رویکردها و نگاه ها در دوره های طولانی پیشا انقلابی بوده است و از روز اول شروع انقلاب “زن، زندگی، آزادی” با تمام توان ضمن دفاع از انقلاب، بر تعین بخشی و تعمیق مطالبات آن کوشش کرده، در این مقطع از انقلاب نیز کنگره اش را دربست به ارائه راهکار ها و برنامه های عملی در جهت بسیج توده ای برای انقلاب و هدایت آن به سوی رسیدن به انسانیت و جامعه انسانی اختصاص می دهد.
کنگره سیزدهم حزب، تصویری از همزمانی نبض حزب با نبض انقلاب و بخش های مختلف مردم انقلابی و رفتن به سوی بسیج توده ای حول پرچم طبقه کارگر انقلابی که بر منشورها و میثاق های مطالباتی انقلاب “زن، زندگی، آزادی” نقش بسته است، بود و این همان رابطه حزب و جامعه و حزب و انقلاب را معنا می کند.
“حزبی که خواستها، مطالبات و آرزوهای عموم مردم جامعه را نمایندگی نکند، به حاشیه سیاست رانده می شود و جامعه و انقلابی که حزب رهبری کننده نداشته باشد شکست خواهد خورد”.
جامعه و طبقه انقلابی امروز ایران برای رسیدن به هدف نهائی نیازمند رهبری است و باید رهبر خود را ببیند و انتخاب کند. حزب کمونیست کارگری تاریخا شایستگی های زیادی در تقویت و متحد ساختن بخش های مختلف جامعه از خود نشان داده و تأثیرات اجتماعی بسزائی در زندگی و مبارزات روزمره مردم داشته است.
اما برای انتخاب شدن به عنوان حزب رهبری کننده انقلاب، هنوز کارهای زیادی باید انجام دهد. باید به حزبی در دسترس جامعه و طبقه تبدیل شود و برای کسب چنین جایگاهی از لحاظ سیاسی باید توقع جامعه را تا حد کسب همه مطالبات و انتظارات انسانی بالا ببرد تا به کمتر از همه آنها راضی و در هیچ توقفگاه مطلوب معامله گران بر سر انقلاب متوقف نشود و از لحاظ عملی نیز باید بسیج کننده نیرو برای انقلاب و متحد کننده نیروهای انقلابی باشد. کنگره سیزدهم، کنگره برای گام برداشتن حزب به سوی چنین جایگاهی بود.
حزب با تصویب قطعنامه هائی که در رابطه با انقلاب، نیروهای انقلابی و تأکید بر منشور ها و میثاق های تشکلات کارگری و اجتماعی به عنوان مبنا و محور اتحاد و همبستگی انقلابی همه بخش های جامعه برای رسیدن به هدف نهائی در کنگره اش، وظایف سنگین تری برای خود تعریف کرد و مسیر انقلاب را روشن تر ساخت.
پیش به سوی عمل به قطعنامه ها و قرار های مصوب کنگره، حزب را در همه عرصه های انقلاب تقویت و در دسترس قرار دهیم. زنده باد حزب
