گسترش اعتصابات کارگری و تعمیق انقلاب جاری-کورش متین
در هفته‌های اخیر و همزمان با سومین ماه از شروع خیزش انقلابی جاری در ایران، دامنه‌ی اعتراضات بیشتر از قبل به مراکز کارگری کشیده شده است.
کارگران ذوب‌آهن اصفهان با خواست افزایش دستمزدهایشان تاکنون ۳ مرحله اعتصاب کرده‌اند که دو بار آخر آن کارگران کل مجتمع را شامل می‌شد. کارگران جوشکار مجتمع فولاد بافق در اعتراض به کشته شدن همکارانشان در اثر انفجار در محیط شرکت از رفتن به سر کار خودداری کرده‌اند. کارگران پالایشگاه‌های یازدهم و ششم پارس جنوبی در اعتراض به عدم رسیدگی به مشکلات معیشتی‌شان اعتصاب‌های اخطاری شکل دادند. همچنین کارگران پتروشیمی مسجدسلیمان هم تجمع‌های اعتراضی داشتند و زمزمه گسترش دامنه اعتصاب در صنعت نفت بیشتر به گوش می‌رسد.
جدای از اعتراضات کارگران در صنایع فولاد و ذوب‌آهن و نفت، اتفاق بسیار قابل توجه اعتصاب کارگران در ۸ شرکت و کارخانه در صنعت خودروسازی بوده است. تمامی این کارگران نسبت به وضعیت نامناسب معیشتی و دستمزدهای پائین معترض هستند و وضعیت کنونی برایشان قابل قبول نیست.
باید توجه داشت که صنایع خودروسازی، فولاد و نفت و پتروشیمی از جمله صنایع بسیار مهم و کلیدی و از منابع پردرآمد و ارزآور حکومت هستند و گسترش این اعتصاب‌ها میتواند حکومت را بلحاظ اقتصادی دچار مشکلات جدی کند.
همه‌ی این اعتصابات کارگری در شرایطی رخ می‌دهد که از روزهای آغازین خیزش توده‌ای معلمان مداوما در تلاش برای گسترش اعتراضات خود بوده و چند مرتبه تحصن‌ها و اعتصابات مدارس را سازمان داده‌اند و دامنه‌ی اعتصابات عمومی کسبه و بازاریان از شهرهای کردستان فراتر رفته و در سالگرد آبان ۹۸ به سراسر کشور گسترش پیدا کرد.
اساسا این اعتصابات چه در مراکز کارگری چه در مدارس و چه اعتصاب کسبه و بازاریان خونی تازه در رگ‌های خیزش انقلابی می‌دمد و جامعه‌ی تشنه‌ی انقلاب را سرشار از انرژی و روحیه می‌نماید. تاثیرات اعتصابات بر تداوم اعتراضات خیابانی تاکنون بسیار مشهود بوده و تلاش حکومت برای سرکوب خیابان را با ناکامی روبرو کرده است.
اعتصاب کارگری در مراکز صنعتی بزرگ جدای از تاثیراتش بر ادامه تظاهراتهای خیابانی ویژگیهای دیگری نیز دارد.
این اعتصابات به شکل واقعی میتواند بحران اقتصادی حکومت را حادتر کرده و منابع درآمدی آن را به چالش بکشاند.
مسئله‌ی دیگر اینکه اعتصاب در پالایشگاه‌ها و پتروشیمی‌ها چنانچه فراگیر و ادامه‌دار گردد، تامین انرژی در کل کشور مختل شده و مردم معترض را بیشتر از قبل به خیابانها می‌کشاند
برای همین موارد است که حکومت با خشونت و سرکوب بیشتری در مقابل گسترش اعتصابات کارگری می‌ایستد و محیطهای تولیدی بزرگ را امنیتی‌تر کرده است.
اما یک خصلت اصلی اعتصابات کارگری نمایش ورود کارگران بمثابه اکثریت جامعه به انقلاب جاری است. اگر تا پیش از این برای کسانی روشن نبود که این انقلاب، انقلاب کل جامعه ایران علیه حکومت است و کسانی تلاش داشتند تا اعتراضات مردم را تنها به مقوله حجاب و گشت ارشاد تنزل دهند و از این طریق راهی برای محدود کردن انقلاب بزرگ مردم ایران تصویر کنند، با ورود گسترده کارگران حول مطالبات و خواسته‌هایشان، معلمان، کامیون‌داران، کسبه و مغازه‌داران و دیگر بخش‌ها، چهره‌ی این انقلاب بیشتر از قبل وسیع‌تر و عمیق‌تر شده است.
کارگران و مزدبگیران به میدان آمده‌اند تا تلاش جامعه برای خلاصی از شر جمهوری اسلامی را قدرتمندتر کنند.
در سخنان مقامات حکومتی کاملا هویداست که لرزه به جانشان افتاده است و تمام تقلاهایشان برای سرکوب مردم بی نتیجه مانده است. دیکتاتور دارد تمامی نیروهایش را گرد هم می‌آورد تا راهی برای نجات پیدا کند. حتی دست به دامان اصلاحطلبان حکومتی که تا دیروز از دایره قدرت حذف کرده بود شده است. اما مردم انقلابی ایران اهمیتی به هیچیک از اینها نمیدهند.
در مجموع باید دوباره بر نقش حضور کارگران و سازمان دادن اعتصاب‌های سراسری تاکید کرد.
حکومت جنایتکار در کشتار کودکان، زنان و مردان آزادیخواه درنگ نمیکند و بیشتر از قبل نیروهای سرکوبگرش را به خیابانها گسیل می‌دهد و جنگ نابرابر میان سلاح‌های جنگی در مقابل دستان خالی مردم انقلابی را ادامه می‌دهد.
از اینرو باید بنیانهای اقتصادی حکومت را از طریق اعتصابات فلج کرد و مانع از کشتار بیشتر مردم شد.
کارگران در دل اعتصابات امکان سازمان دادن شوراهای خود را خواهند یافت و از این طریق مسیر کنترل و سازماندهی در محیطهای کار و زیست خود را به دست خواهند آورد.
این روند، هم در تعمیق بیشتر انقلاب موثر است و هم بستر را برای عروج یک آلترناتیو کارگری و سوسیالیستی مهیا می‌کند.
