دغلبازی؛ از مزد توافقی تا ویرگول اضافی! یاشار سهندی
در پی تعیین “افزایش” ۵۷.۴ درصدی حقوق پایه، کارگران تحت پوشش تامین اجتماعی، مزدوران متشکل در تشکیلاتهای سیاه حکومت خود را پیروز میدان نشان میدهند و ظاهرا هنوز راضی نیستند! حسین صادقی چاقوکش، درخصوص افزایش حقوق ۱۴۰۱ مدعی است: “این افزایش حقوقی چیزی نبود که به طور کامل مورد قبول ما باشد اما کار بزرگی صورت گرفت و نمایندگان کارگران (؟!) زحمات بسیاری در این خصوص کشیدند…و با وجود تمام تلاش‌ها حداقل حقوق ۱۴۰۱ تنها ۷۲ درصد از سبد معیشت را پوشش می‌دهد و ۲۸ درصد سبد حداقلیِ معیشت با این رقم پوشش داده نمیشود.” حداقل معیشتی مورد نظر ایشان همان نزدیک ۹ میلیون تومان سبد معیشتی است که بسیار کمتر از آن چیزی است که مطالبه اصلی کارگران ، یعنی ۱۶ میلیون تومان بوده است. جمهوری اسلامی در تمام این سالها در تلاش بوده خود را از شر تعیین دستمزد راحت کند و بسیار سعی کرده آنرا عملی کند. آن مقداری هم که این همه منت بابت آن سر کارگران میگذارند عملا شامل بخش وسیعی از کارگران نمیشود.
درحال حاضر با توجه به سیاستهای حکومت اسلامی پانزده میلیون کارگر وجود دارند که عملا تعیین مقدار دستمزدشان تنها به خواسته و میل کارفرما است واسم آنرا گذاشته “مزد توافقی!” یکی مانند حسین حبیبی که خود مهرهای است در خدمت سرمایهداری می گوید:” توافق بر سر دستمزد، یعنی تیغ را به دست زنگی مست یا همان سرمایهداری دادن تا هرجور می‌خواهد کارگران را استثمار کند و بهروز سیاه بنشاند.” به گزارش نسرین هزاره مقدم در ایلنا “گروه‌های خیریه به سردمداری نذر خیریه اشتغال(!) در اصفهان” با توصیف کردن کارگران به گوسفندان که خیر و شر خود را نمی شناسند به شدت در پی قانونی کردن مزد توافقی است امری که عملا با وجود تبصرهها و بخشنامههای گوناگون شکل رسمیت پیدا کرده است. حسین حبیبیها نیز، نه تنها در پی حمایت از کارگران نیستند بلکه در فکر دفاع از قانون کار کذایی خود هستند؛ قانون کاری که سنگ بزرگی بر پای کارگران است.
وحوشی که در “نذریههای خیریه اشتغال” (از عنوان خیریه پیداست در پی شکار کارگران هر چه بیشتر ارزان برای سرمایهداران هستند) همین قانون کذایی را نیز نمیتوانند تحمل کنند. گزارشگر ایلنا در دفاع از قانون کار کذایی نوشته است:” … می‌دانیم قانون کار فعلی در زمان وزارت ابوالقاسم سرحدی‌زاده (دشمن خونی کارگران و کمونیستها که به سرای باقی شتافته)… تصویب شده است؛ قانونی که در معادله‌ی نابرابرِ کارگر- کارفرما به درستی جانبِ طرف ضعیف‌تر معادله یعنی کارگر را گرفته است… ” عجب! و بلافاصله خانم گزارشگر اذعان می کند این قانون مثلا مدافع کارگر ابتر شده:” …و البته بازهم می‌دانیم که تا امروز بخش عمده‌ای از حمایت‌های قانونی این متن با ترفندهای بخشنامه‌ای و پُلتیک‌های تفسیری از میان برداشته شده است. برای مثال، کارفرمایان در دهه‌ی ۷۰ شمسی با بهره‌گیری از تفسیر مخالفِ شرط مندرج در بند دوم ماده ۷ قانون کار، «مدت زمان» را در تنظیم قراردادهای کار گنجاندند و به قراردادهای موقت کار، وجهه‌ی قانونی بخشیدند؛ همین شرطِ سلبی، دستمایه‌ای شد برای صدور دادنامه ۱۷۹ دیوان عدالت اداری که در سال ۷۵ به منصه‌ی ظهور رسید و پس از آن، «قراردادهای دائم کار» به اتوپیایی دور از دسترس تبدیل شد.”
بهانه ویرگولی!
در اینجا به مورد دیگری باید اشاره کنیم که بخوبی نشانگر این است که “در معادله‌ی نابرابرِ کارگر- کارفرما” حکومت همیشه جانب سرمایهداران و خود به عنوان دولت سرمایهداران را گرفته است.
طبق روال سالهای گذشته مصوبه شورای عالی کذایی در مورد حداقل دریافتی کارگران مبنای افزایش حقوق بازنشستگان است و امسال نیز بر اساس مصوبه فوق ظاهرا باید ۳۸ درصد حقوق بازنشستگان افزایش مییافت اما در پی آن هستند که افزایش حقوق بازنشستگان را تا آنجا که ممکن است در کمترین حد ممکن در نظر بگیرند و به بهانه وجود ویرگولی موضوع را موکول به اردیبهشت ماه کرده اند. کسی که افتخارش تلاش برای بریدن زبان کارگر است، مدعی شده: “اجازه نمیدهیم یک ویرگول اشتباه در بودجه، حقوق بازنشستگان تنها ۱۰درصد افزایش یابد!”
در متن بودجهای که تماما هجومی به سطح معیشت بخور و نمیر جاری کارگران است، ویرگولی وجود دارد که سازمان تامین اجتماعی مدعی است این ویرگول قانونا مانع افزایش بیش از ۱۰ درصد از حقوق بازنشستگان تامین اجتماعی است! “علی دهقان کیا، رئیس کانون بازنشستگان کارگری تهران، (بخشی از تشکیلات سیاه خانه کارگر) بعد از دومین جلسه برای تعیین میزان افزایش مستمری‌ها گفته است در قانون بودجه ۱۴۰۱، یک اشتباه کوچک تایپی وجود دارد و آن اینکه در تبصره ۱۲ قانون بودجه، وقتی افزایش مستمری صندوق‌های زیرمجموعه دولت را ده درصد مشخص کرده، یک ویرگولِ اشتباه آمده و نوشته شده «صندوق تامین اجتماعی، نیروهای مسلح»؛ در حالیکه منظور صندوقِ تامین اجتماعیِ نیروهای مسلح یا همان صندوق لشگری است. ..!” داستان آنقدر مسخره است که صدای مزدوران دیگر سرمایه درآمده است. غلامرضا بنی اسدی از اصلاحطلبان حکومتی نوشته:” چطور اعضای محترم دولت را چنین می‌پندارند که فرق این دو را نمی‌دانند و چون جناب تایپیست یک ویرگول« نا به جا» در کاغذ گذاشته است، باید مطالبه «به جا»ی چندین میلیون مستمری بگیر و خانواده‌های شان معطل بماند؟” و جناب چاقوکش از قول معاونت پارلمانی سازمان تامین اجتماعی میگوید:” وجود این ویرگول در قانون بودجه و جدا کردنِ کلمه «صندوق تامین اجتماعی» از «نیروهای مسلح» یک شیطنت است و به صورت تلفنی این موضوع را با مجلس مطرح کرد و آن‌ها نیز تاکید داشتند که اشتباهی در این خصوص صورت گرفته است. ” و صادقی تهدید کرده است که: “یا این موضوع اصلاح می‌شود و این ویرگول برداشته می‌شود یا ما از قوه قهریه استفاده می‌کنیم و با فراخوان سراسری به میدان می‌آییم!” یکی جلو ایشان را بگیرد تا کار دست خودش نداده!
ریاکاری، دغل بازی، فریبکاری، خدعه، نیرنگ و …هر اصطلاحی از این دست هنوز بیانگر سیاستهای رژیم اسلامی سرمایه در مواجهه با مشکلاتی که سر کارگران ( و کل جامعه) آوار کردهاند، نیست. عوامل این حکومت به هر تشبثی دست میزنند که فلاکتی که روز بروز دامنه آن گسترش می یابد و همه آن نتیجه سیاستهای رسمی و روتین حکومت است را ماستمالی کنند و بهر شکلی که ممکن است کارگران را به مرگ بگیرند تا به تب راضی شوند. ترفندهای کهنه و بی اثر. بهرحال ایشان هر چقدر هم دغلکار اما میدانند با وجود اعتراضات وسیع بازنشستگان و کارگران و معلمان و پرستاران و … چه خطر بزرگی نظام اسلامی سرمایه را تهدید می کند. وخوب میدانند وجود جنبش قدرتمند اعتراضی میتواند دودمان ایشان را به باد دهد. شامورتیبازیهایی از این دست شاید به درد دعواهای جناحی ایشان بخورد اما مسلما جلو جنبش اعتراضی و سراسری کارگران کارساز نخواهد بود بلکه برعکس بیشتر خشم کارگران را برخواهد انگیخت. ۲۲ فروردین ۱۴۰۱
