کارگران در آستانه ۱ مه روز جهانی کارگر-کارگر کارگاهی حمید دائمی
جامعه ایران تا به امروز هیچگاه اینچنین به یک تحول زیر و رو کننده نزدیک نبوده است. این حکم را هر ناظر منصفی می تواند اظهار کند. اما دلایل این نظریه از بستر اجتماعی ای برآمده که بیش از هر زمان به سمت انقلابی سوسیالیستی قطبی شده است. بر شمردن بخشی از این دلایل خالی از فایده نیست.
بیش از هر چیز فضای ملتهب جنگ طبقاتی اقشار مختلف در جامعه به چشم می رسد. اعتصاب ها و اعتراضات کارگران در بخش های مختلف تولیدی و خدماتی و تجمعات و تعصن های مختلف در نقاط مختلف کشور یکی از شورانگیز ترین صحنه های این دوره است. تا جایی که روزانه به طور متوسط شاهد نزدیک به ۱۰ مورد از این اتفاقات هستیم. تجمعات اعتراضی بازنشستگان در سراسر ایران که با مطالبات انسانی و رادیکال و شعارهای کوبنده و انقلابی هر هفته برگزار می شود. تجمع اخیر معلمان بازنشسته که از سرتاسر ایران در مقابل سازمان برنامه و بودجه برگزار شد و جان تازه ای به صفوف اعتراضی بازنشستگان همه صنوف داد و اثبات کرد که این موج سر باز ایستادن ندارد، جدال همه گیر داخلی و خارجی علیه احکام اعدام که “سه شنبه های اعتصاب در زندان ها” به یکی از نمادها و سنت های عمومی آن بدل شده است، یکی دیگر از عرصه های باشکوه جنگ امروز مردم در برابر بساط توحش و بردگی حاکم است.
اما جدال باشکوه تر این روزها در خیابان ها جاری است. جنگ زنان پیشرو بر سر حفظ سنگر پوشش اختیاری در مقابل “حجاب اجباری” که از شروع انقلاب مهسا آنرا فتح کرده و می رود که همه اجزاء رژیم آدمکش اسلامی را به زباله دان تاریخ براند. این موضوع آنچنان حیاتی است که توجه جهانیان را نیز به خود جلب کرده است و همگان می دانند که این پله آخر براندازی ارتجاعی ترین عضو سیستم سرمایه داری و میخ آخر بر تابوت جمهوری متعفن اسلامی است.
همزمان تلاش های حقیرانه جمهوری اسلامی با اسرائیل را شاهدیم که به دنبال متشنج کردن اوضاع برای یافتن مفرّی برای برون رفت از مهلکه ای است که مردم مترصد به انجام رساندن آنند. علی رغم ایجاد جو التهاب و اضطراب و تیره کردن فضای جامعه، اما بسرعت بر همگان آشکار شد که طرفین دعوا هر دو اخته اند و از این شیر بی یال و دم و اشکم، هیچ شکل روشنی ساطع نخواهد شد.
یکی از پر اهمیت ترین دلایل صف بندی انقلابی جامعه، انسجام و آگاهی طبقاتی کارگران است که نمودهای بارز آن را در پلتفرم ها و منشورهای درخشان دوره پس از آغاز انقلاب زن- زندگی- آزادی شاهد هستیم. “منشور ۲۰ تشکل”، “منشور مطالبات زنان” و آخرینش -تا به اینجا- بیانیه “میثاق تشکل ها به مناسبت اول ماه مه” از برجسته ترین نمونه های آن است.
برای ما کارگران این منشورها به منزله بارقه های امیدی است که در دل این بحران فلاکتبار، نوید بخش آینده روشن است. ضمنا نشان دهنده جایگاه ما در این جدال طبقاتی و روند و چگونگی حرکت اجتماعی ما در این دوران است. “بیانیه میثاق” ترسیم کننده مسیری است که افق و انتهایش انقلاب کارگری است و سوخت و ساز آن مبارزه و تلاش متحدانه و همگانی است.
عرضه اندام اینچنینی پیشروان کارگری و فعالان اجتماعی برای من کارگر بیانگر توان و نیروی بالقوه انقلابی ما در جدال طبقاتی درون جامعه است و از این جهت مایه امید و انرژی برای ما هیچ بودگان است. موضع گیری ها و طرح مطالبات این بیانیه که بنوعی دادخواست همه کارگران و توده های مزدبگیر جامعه است، توهمات و رویاپردازی های جریانات راست و غیر مرتبط با مردم انقلابی را بیش از بیش بر باد می دهد و اتوریته کارگر انقلابی را قوی تر می کند. با اینکه جا دارد که کامل تر و غنی تر شود؛ اما تا بدینجا هم انعکاس خواست عمومی بخش های مختلف مردم و نماد پیشروان مبارزه طبقاتی و همه جنبش های مبارزاتی و انقلابی اکنون جامعه است.
نا گفته پیداست که چنانچه توازن قوا اجازه می داد و قدرت سرکوب و سانسور در ایران تا این درجه وحشیانه و “آتش به اختیار نمی بود”؛ حتما شاهد فراخوان علنی و عریان به تحزب و متشکل شدن در احزاب انقلابی و کمونیستی- کارگری را در این بیانیه مشاهده می کردیم.
تصویر عمومی روز جهانی کارگر در ایران با این صف بندی مشخص می شود که در یک سو رژیم با تمام قوا به کشتار، سرکوب، زندانی کردن و غارت و چپاول جامعه مشغول است و در جبهه مقابل کارگران و معلمان و دانشجویان و بازنشستگان و دیگر اقشار جامعه در تلاش برای بقا و زندگی انسانی بر سر دستمزد، بهداشت، درمان و زندگی بهتر میجنگند.
این وظیفه ما کارگران، معلمان، بازنشستگان و از همه مهم تر تشکل ها و گروه های پیشرو و انقلابی در جامعه است- چه در داخل و چه خارج- که ضمن بزرگداشت و برپایی مراسم روز جهانی کارگر؛ از تلاش قابل ستایش دست اندرکاران صدور بیانیه “میثاق” حمایت کرده و با هر ابزار ممکن -از جمله بیانیه ها و قطع نامه ها- در ارتقاء و تحقق رساندن خواست ها و مطالبات این دادخواست کوشا باشیم. با پیوستن به صف حزب کمونیست کارگری؛ اعتقاد خود را به پیروزی انقلاب کارگری و برپایی سوسیالیسم متحقق کنیم.
گرامی باد اول ماه مه روز جهانی کارگر ، زنده باد انقلاب کارگری- انسانی
