1- İslam Cumhuriyeti rejimi ve Irak‘ın Baas rejimi arasında uzun süre önce başlamış olan askeri çarpışmalar Baas rejiminin İran sınırlarına girişiyle şimdi daha geniş bir boyut kazandı ve mevcut durumun ciddi sorunlarından birine dönüştü.

2- Irak Baas rejiminin kapitalist bir devlet ve tekelci sermayenin çıkarlarının temsilcisi olarak politikasının pratik içeriği genel olarak aşağıda belirtildiği gibidir:

1. Irak kapitalizminin iç çelişkilerini bastırmak ve bu ülke sınırları içerisinde kitlesel devrim alevlerinin yükselmesini önlemek;
2. İran devrimiyle etkili darbeler alan Körfez‘in emperyalist güvenliğinin istikrarını yeniden kurmak ve Körfez`deki petrol tekellerinin çıkarlarını korumak, dolayısıyla pratikte Körfez bölgesinde ABD emperyalizminin hakimiyetinin güçlendirilmesine hizmet etmektir.

Irak Baas rejiminin toprak iddiaları altında gerçekleştirilen İran‘a girişi bu politikanın sürdürülmesidir ve özellikle aşağıdaki taktik hedefleri gütmektedir:

Genel olarak İran burjuvazisinin saflarında tekelci burjuvazinin güçlenmesinin kolaylaştırılması ve hızlandırılması, İran devrimini bastırma kapasitesini gittikçe daha da fazla kaybeden İslam Cumhuriyeti rejiminin İran tekelci burjuvazisinin ve özelde ABD emperyalizminin (Bahtiyar, Palizban, Madani vs.nin emperyalist muhalefeti) doğrudan ve etkin temsilcilerinin hükümetiyle değiştirmek.

Irak Baas rejiminin İran‘a girişi, devamında ve belirli koşullara bağlı olarak ilhak savaşına (İran‘ın bölünmesi, İran‘ın askeri işgali, İran‘in bölgelerinin Irak‘a ilhakı vs. biçiminde) dönüşme  olasılığı taşımaktadır.

Bu işgal gerçeklikte İran devrimine son saldırıyı gerçekleştirmekte burjuva-emperyalist karşı-devrime zemin, üs ve yardım sağlamaya hizmet etmektedir. Bu nedenle doğasında İran işçilerinin ve emekçilerinin devrimine karşıdır.

3. İslam Cumhuriyeti rejimi kapitalist bir hükümet olmasından ve İran devriminin bastırılmasında burjuva-emperyalist karşı-devrimin aktif bir bileşeni olarak hareket etmiş ve etmekte olduğundan dolayı Irak‘ın saldırısında doğası gereği İran işçilerinin ve emekçilerinin devrimini değil yalnızca kendi varoluşunu savunmaktadır. Bu rejim kitlelere ve onların silahlandırılmasına dayanmayı ne istemekte ne de bunu yapabilir. Irak`la savaşın mevcudiyetinde ve acil durumun varlığı bahanesiyle, yabancı düşmanının saldırısı, İslami anavatanı savunmanın gerekliliği vs. ile kendi örgütlü askeri kuvvetlerine dayanarak:
4. Siyasal özgürlükleri askıya alma, komünistleri ve diğer devrimcileri bastırma politikasını daha aktif biçimde gütmeye,
5. Militan işçilere ve sendikal-siyasal işçi örgütlerine saldırılarını yoğunlaştırmaya; işçileri her zamankinden daha fazla üretimi artırmaya zorlamakta; işyerlerini militarize etmeye,
6. Yarı sıkıyönetim yasası koşullarını ve düzenlemelerini ülkede yerleştirmeye, askeri kuvvetlerini daha etkin ve doğrudan devrimci muhalefetin bastırılması ve demokratik hakların yok edilmesinin hizmetine koymaya,
7. Mümkün olduğunca demagojik propagandasını arttırmaya ve anti-emperyalist görünerek işçilerin ve emekçilerin hükümetten uzaklaşmasını durdurmaya çalışmaktadır.
8. ….

4. Söylenenlere ilişkin olarak:

İlk olarak, İran devrimci işçilerinin Irak işçi ve emekçileriyle düşmanlıkları ve çıkar farklılıkları yoktur.

İkinci olarak, İran işçi ve emekçileri şimdiki savaşı, sonucu İran devrimini yayılmasını önlemek ve bastırmaya hizmet etmek olan iki kapitalist hükümet arasındaki bir savaş olarak değerlendirmektedir ve dolayısıyla kapitalistlerin savaşına karşı devrimi ve kazanımlarını savunmaktadır.

İran işçileri ve emekçilerinin bakış açısından Irak‘ın saldırısı burjuva-emperyalist karşı-devrimin İran devrimci işçi ve emekçilerine nihai saldırıyı gerçekleştirmenin zeminin ve koşullarını hazırlama ve yaratma çabalarının başka bir dışavurumudur. Bu tür saldırılar ister Palizbanlar, Bahtiyarlar, Madaniler tarafından gerçekleştirilsin ister İslam Cumhuriyeti ister başka bölge ülkelerinin orduları ister ABD emperyalizminin ordusu tarafından gerçekleştirilsin devrimci biçimde ancak komünistlerin önderliğinde silahlı işçilerin ve emekçilerin devrimci cephesinin yaratılmasıyla yanıtlanabilir. Bu ya da şu saldırıdan bağımsız olarak bu cephenin yaratılması İran komünist hareketinin şu anki görevidir. (Darbeye karşı önerdiğimiz platformda ileri sürülen bu konunun ana hatları hala doğruluğunu korumaktadır.)

Bu belirli saldırı ile komünistlerin omuzlarına binen bu görevler şunlardır:

1. İran komünistleri şu eğilimlere ve akımlara karşı kararlıca mücadele etmelidirler:
2. Şimdiki savaşa ilişkin olarak proleteryayı İslam Cumhuriyeti rejimini veya bir kanadını desteklemeye çağıran
3. Bu savaşın proleteryayla bir ilişkisi olmadığı bahanesiyle tarafsızlık ve pasifizmi savunan
4. Sadece varolan rejime karşı mücadeleyi savunan, Irak savaşını ve onu takibeden siyaseti görmezden gelen.
5. Komünistler kararlı biçimde proletaryanın bağımsız safının yaratılması ve bu savaşa ve amaçlarına yönelik mücadelede devrimci cephenin oluşturulmasında aşağıdaki ajitasyonu ve örgütsel görevleri yerine getirmelidir:
6. Savaşın burjuva doğasının ve güdülen devrim karşıtı hedeflerinin bütünsel teşhiri
7. Irak`la savaş bahanesiyle gerçekleştirilen rejimin anti-demokratik hareketlerinin teşhiri ve devrim karşıtı güçlerin bütününe karşı kitlesel mobilizasyonun zorunlu zemini olarak demokratik özgürlüklerin savunulmasının örgütlenmesi ve ajitasyonu
8. Rejimin işyerlerini militarizasyonu önlemlerine ve girişimlerine karşı işçi ve emekçilerin ajitasyonu ve örgütlenmesi
9. Savaşa karşı hükümetin iki kanadının politikalarının ve operasyonlarının ve varolan koşullardan birbirinden taviz koparmakta yararlanma çabalarının teşhiri
10. Emperyalist muhalefetin (Oveissi, Palizban, Bahtiyar, Madani vs.) gerici doğasının, devrim karşıtı politikalarının ve savaşın yarattığı koşullardan yararlanma yolundaki faaliyetlerinin teşhiri
11. Kitlelerin bağımsız silahlanması ve kitlelerin ve devrimci örgütlerin sürekli silahlandırılmasının gerekliliği yönünde ajitasyon
12. Fabrikalarda, mahallelerde, okullarda, bürolarda vs. hükümetten ve burjuva partilerinden bağımsız savunma komitelerinin ajitasyonu ve örgütlenmesi
13. Kürdistan halkının devrimci hareketinin meşruiyeti ve Kürdistan emekçilerinin cesur mücadelelerinin devrim karşıtı çeşitli akımların ve güçlern saldırılarına karşı bağımsız ve kararlı kitlesel direnişin örneği olarak ajitasyonu
14. Komünistlerin önderliğinde muzaffer olmuş tarihi örneklerin (Vietnam, Kore, Arnavutluk, vs.) kitlelere ajitasyonu
15. Olası işgal bölgelerinde işgalci güçleri çıkarma amacıyla kitlesel direnişin ajitasyonu ve örgütlenmesi.

Komünist Militanlar Birliği

24 Eylül 1980