1-İran Komünist-İşçi Partisi’nde Ağustos 2004 sonlarına doğru yaşanan ayrılma İran toplumunun temel siyasal gerçeklerinin yansımasıdır. İran toplumu İslam Cumhuriyeti bunalımının ve çıkmazının üstesinden gelmek için her zamankinden daha yoğun biçimde devrime ve Sol’a yönelmekte buna karşı, Sağ kutbun alternatifi devrimin karşısında yer almaktadır. Sağ alternatif İslam Cumhuriyeti’ni yukarıdan değiştirerek, devrimci halkın gelişmelere müdahalesini sınırlayarak, siyasal erk sorununu halkın üzerinden atlayıp çözerek varolan devrimci bunalımı önlemeye, kapitalist düzeni büyük toplumsal devrim tehdidine karşı korumaya çalışmaktadır. Buna karşı Sol alternatif İslam Cumhuriyeti’ni halkın devrimci gücüyle devirmeye, işçilerin ve halkın siyasal gelişmelere doğrudan müdahalesinin en geniş alanını açmaya, İslam Cumhuriyeti’nin devrilmesini eksizksiz toplumsal bir devrime dönüştürmeye, sosyalist cumhuriyetin kuruluşuyla İslam Cumhuriyeti ve kapitalizme karşı bütünsel zaferi güvenceye almaya çalışmaktadır. Sol ve Sağ arasındaki bu toplumsal çekişme Komünist-İşçi Partisi’ne de yansıdı, Parti’nin salt çoğunluğu Parti’nin şimdiye değin resmi çizgisini, Sol alternatifi seçti.

2-Mansur Hikmet’in ölümünden sonra Parti içindeki tartışmalar ve görüş ayrılıkları büyük ölçüde İran toplumunun karşı karşıya olduğu bu temel soruna, Parti’nin siyasal erki ele geçirme ve İslam Cumhuriyeti bunalımının devrimci çözümü stratejisine ilişkindi. Bu görüş ayrılıkları temelde yoldaş Kuroş Modaresi’nin Parti içinde ortaya attığı görüşler çevresinde oluştu. Bu bakış açısında devrim, çeşitli gerekçelerle, siyasal erki ele geçirme stratejisinden elendi, yerine iktidar diplomasisi ve koalisyon devletler kurma oturtuldu. Siyasal erkin devrim olmaksızın ele geçirilebileceği yanılsması pratikte toplumsal düzenin değiştirilmesinden ve sosyalizmin gerçekleştirilmesinden vaz geçmeye götürdü. Siyasal erke bu biçimde göz dikmek ve devrimi olumsuzlamanın kaçınılmaz sonucu ya sınıfsal işbirlikçilik veya siyasal avantürizmdir.

3-Siyasal erki ele geçirme stratejisinden devrimi elemek, İslam Cumhuriyeti’ne karşı süren devrimci savaşım ve harekette komünistlerin iktidara gelmelerinin olanaksızlığı, sosyalist devrimi örgütleme görevinden yan çizmek ve genel olarak devrimi olumsuzlamak, rejim yöneticilerinden üçünün evine saldırarak rejime devirebilme yanılsaması, sosyalist cumhuriyet yerine “Parti yönetimi”ni oturtmak gibi savlar ve konumlar, ayaklanmanın şiddetle özdeşleştirilmesi ve erki ele geçirmenin uygar yolunun kurucular meclisi ve referandum olduğu görüşünü ortaya atmak, varolan durumda halkın sosyalizmden ürktüğünü ve Parti’nin erki ele geçirdiği durumda sosyalizmi ilan etmemesi gerektiğini ileri sürmek ve Parti’den ayrılanlar tarafından Parti içi tartışmalarda ortaya atılan benzer görüşler işçi komünizmiyle, Parti siyaseti ve programıyla ve önceki kongrelerin onayladığı kararlarla açıkça çelişmektedir.

4-11 Ağustos 2004 tarihinde ayrılanlardan 21’nin imzaladığı bildiri açıkça komünizm karşıtı, Sağ bir bildirgedir. Bu, Parti’ye karşı Soğuk Savaş döneminden kalma, McCarthist, iftira, aşağılama, kişiliğe saldırılarla dolu bir bildiridir. Parti’ye karşı ortaya attığı “klasik” suçlamalar Soğuk Savaş döneminde Batı propaganda makinasının yarattığı suçlamalardır. Bu bildirinin Parti ve Partili şahsiyetlere karşı suçlama ve savları tümden temelsiz ve yalandır.

Yukarıdaki noktaları göz önünde bulundurarak Kongre bu ayrılmayı Sağ bir ayrılma olarak tanımlar ayrılanların kurduğu parti bu görüşleri siyasetlerinin ve etkinliklerinin temeli olarak aldığı durumda işçi komünizmi hareketinde yeri olamayacağını bildirir.

Kongre ayrıca bu görüşler çevresinde Parti içinde gerçekleşen çok yönlü kuramsal tartışmaların ve Parti kadrolarının ve önderliğinin geniş kesimince bu görüşlere yöneltilen eleştirilerin partimizi tarihsel görevi olan işçi, kadın, gençlik ve halk hareketinin önünde yer almak, İslam Cumhuriyeti’ni devirmek, sosyalist cumhuriyeti kurup özgürlük, eşitlik ve gönenci gerçekleştirmekte daha hazırlıklı, daha örgütlü ve daha kararlı kıldığını bildirir.